ΕΠΑΝΑΛΗΠΤΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΤΗΡΙΕΣ
ΕΞΕΤΑΣΕΙΣ Γ΄ ΤΑΞΗΣ ΕΝΙΑΙΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ ΤΕΤΑΡΤΗ 30 ΙΟΥNΙΟΥ 2004
ΕΞΕΤΑΖΟΜΕΝΟ ΜΑΘΗΜΑ ΓΕΝΙΚΗΣ
ΠΑΙ∆ΕΙΑΣ: ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ
ΣΥΝΟΛΟ ΣΕΛΙ∆ΩΝ: ΠΕΝΤΕ (5)
ΚΕΙΜΕΝΟ
ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ ΚΑΙ Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
Ένα σηµαντικό πρόβληµα που αντιµετωπίζει ο σηµερινός
κόσµος είναι το πρόβληµα του παρελθόντος. Τι θα γίνει; Θα συνεχίσει τον καθιερωµένο
διάλογο του εκάστοτε παρόντος µε το παρελθόν, θα αναγνωρίσει πως αυτό το
παρελθόν περικλείει και εκφράζει εύγλωττα µιαν αξία απολύτως έγκυρη και
αναγκαία για τη σηµερινή πραγµατικότητα ή θα το απορρίψει;
Φαίνεται πως η εποχή µας προτιµά να απορρίψει το
παρελθόν. Κάθε µέρα που περνάει, η φωνή του παρελθόντος εξασθενεί,
αποµακρύνεται για τους περισσότερους από εµάς που επιδιώκουµε να ζήσουµε την
εποχή µας και σπάνια σκεφτόµαστε να πάµε αντίθετα στο ρεύµα... Κάθε µέρα που
περνάει, το παρελθόν ως Ιστορία, ως Τέχνη, ως στοχασµός, ως αποκάλυψη του
µυστηρίου µέσα µας και γύρω µας δεν µας λέει τίποτε. Επισκεπτόµαστε ένα µουσείο
και φεύγουµε από εκεί ασυγκίνητοι. Τριγυρνούµε σε µια πολιτεία που το παρελθόν
την έχει ανυψώσει σε µνηµείο κάλλους και Ιστορίας, και δε µένει ξύπνια µέσα µας
παρά µια κοντόφθαλµη και δυσκίνητη περιέργεια ή, το χειρότερο, µια καταγέλαστη
µαταιοδοξία πως βρισκόµαστε, πως γνωρίζουµε, πως σκεφτήκαµε τη φηµισµένη αυτή
πολιτεία. Αλλά βαθύτερα, αυτή η πολιτεία για µας δεν έχει φωνή, δεν έχει
φυσιογνωµία, δεν µας φέρνει κανένα µήνυµα. Το παρελθόν της αποµένει για τον
εσωτερικό µας κόσµο βουβό.
Αποφασίζουµε να διαβάσουµε ένα παλιό βιβλίο και το
εγκαταλείπουµε µετά από ανάγνωση κάµποσων σελίδων. ∆εν µας λέει τίποτε. Με λίγα
λόγια, ο κόσµος που ζούµε έχει χάσει και τη γεύση του παρελθόντος και την
προθυµία ή την υποµονή που χρειάζεται για να το κατακτήσει.
Απορρίπτεται, λοιπόν, το παρελθόν ως πείρα, ως
απαραίτητη για την ολοκλήρωση της τρέχουσας ζωής µαθητεία σ’ αυτή την πείρα,
απορρίπτεται ως αξία σταθερή, πολυδύναµη και ανεπανάληπτη για την κρίση της
µοίρας του σηµερινού ανθρώπου; Φαίνεται πως ουσιαστικά απορρίπτεται.
Η γενιά που ανεβαίνει τώρα στο προσκήνιο είναι µια
γενιά αγέρωχη, άκαµπτη, µια γενιά κυριολεκτικά ριζοσπαστική. Η στάση που
παίρνει αντίκρυ στην Ιστορία, στην Τέχνη και γενικότερα αντίκρυ στο παρελθόν
είναι αρνητική. Μια τέτοια στάση, όµως, οδηγεί σε οπισθοδρόµηση.
Θεσµοί που δοκιµάστηκαν στο παρελθόν επί αιώνες, που
καθιερώθηκαν µε αίµα πολύ, έχουν πια διαβρωθεί. Η οικογένεια, που ήταν η ζεστή
φωλιά όπου πλάθονταν κι οπλίζονταν ο άνθρωπος, κάθε µέρα γίνεται και πιο
σκιώδης. Ο τρόπος ζωής που είχε το παρελθόν κληροδοτήσει από γενιά σε γενιά –
τιµιότητα, ντροπή, αξιοπρέπεια και κοινωνική συνεργασία – κινδυνεύει και αναιρείται
καθηµερινά από την πρακτική της εποχής µας. Το παρελθόν, ως αυθεντία, ως πηγή
κανόνων βίου, υποφέρει από δεινή αµφισβήτηση.
Τι συµβαίνει λοιπόν; Οι αποκρίσεις που ερµηνεύουν το
τροµερό αυτό φαινόµενο είναι ποικίλες. Άλλοι µάς λένε πως αρνούµενοι το
παρελθόν µας πραγµατοποιούµε την αξία της ελευθερίας. Και λησµονούν πως η
ελευθερία έχει κανόνες που σήµερα έχουν καταργηθεί. Μας λένε ακόµη πως το
παρελθόν αυτό ήταν κίβδηλο και πως πρέπει κάποτε, σε µιαν εποχή επαναστατική
όπως η δική µας εποχή, να ανανεωθεί η ζωή αναβαπτιζόµενη σε αυτό που είναι
αλήθεια. Πώς συµβαίνει, όµως, να θεωρείται σήµερα ως αληθινό ό,τι είναι
βλάσφηµο για τον άνθρωπο, αγενές, απρεπές, ανήθικο και βάρβαρο; Η καλοσύνη,
λοιπόν, και η εντιµότητα δεν δικαιούνται να συµπαρακαθήσουν στην τράπεζα της
αλήθειας, και µάλιστα επικεφαλής;
Υπάρχει και µια άλλη ερµηνεία: Πάµε προς τη δηµιουργία
ενός νέου τύπου ζωής. Η απόκριση έχει µιαν εγωιστική αφέλεια µοναδική. Η
Ιστορία ως τώρα γνώρισε πολλούς τρόπους ζωής – αλλιώς ζούσε ο αρχαίος Έλληνας
λ.χ., αλλιώς ο Βυζαντινός, αλλιώς ο Ευρωπαίος του Μεσαίωνα, αλλιώς ο
προπολεµικός άνθρωπος.
Αλλά όλοι αυτοί οι νέοι τρόποι – εκδοχές της ζωής, δεν
αρνούνταν το παρελθόν. Απλούστατα, ασκούσαν το πρωταρχικό ανθρώπινο χρέος να
κρίνουν αυτό το παρελθόν και να τοποθετούνται υπεύθυνα και δηµιουργικά αντίκρυ
του.
Σήµερα, αντίθετα, ζούµε σ’ εποχή άκριτης απόρριψης των
πάντων. Με τι προζύµι θα πλαστεί η νέα αυτή, η πολυθρύλητη ζωή;
Τα πράγµατα γίνονται κυριολεκτικά δραµατικά για έθνη
που διαθέτουν παρελθόν χιλιετηρίδων, όπως είναι το δικό µας έθνος. Εδώ και η
ευθύνη, εθνική και προσωπική, και η δοκιµασία και το χρέος είναι πιο βαριά, πιο
επίµονα. Τι θα κάνει, πώς θα σταθεί υπεύθυνα το δικό µας έθνος αντίκρυ στο
παρελθόν του; Ιδού ένα ερώτηµα που πρέπει σοβαρά κι επίµονα να µας βασανίσει.
Τι θα κάνει µ’ αυτό το απροσµέτρητο βάρος της Ιστορίας του; Πώς θ’ αντέξει στην
πίεση της εποχής και πώς θα ζήσει µε ευθύνη και συνέχεια το παρόν του;
Κώστας Τσιρόπουλος, «Αυτοψία µιας εποχής» Εκδόσεις των
Φίλων, (∆ιασκευή)
ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ
1. Να βρεθεί η συλλογιστική
πορεία της δεύτερης και τρίτης παραγράφου.
(Μονάδες 10)
2. Να βρεθεί ο τρόπος ανάπτυξης
της έκτης παραγράφου και η δομή της έβδομης παραγράφου.
(Μονάδες 10)
3. Να καταγραφούν τέσσερα (4) παραδείγματα ποιητικής
λειτουργίας της γλώσσας μέσα από το κείμενο.
(Μονάδες
10)
4. Να προσθέσετε ένα τίτλο με
σχόλιο στο κείμενο.
(Μονάδες 10)
5. Να επισημάνετε ποιος είναι
συνολικά ο τρόπος που επιδιώκει να πείσει ο συγγραφέας τον αναγνώστη
καταγράφοντας και τα μέσα πειθούς.
(Μονάδες
10)
6. Να βρεθεί ο τρόπος ανάπτυξης
της όγδοης παραγράφου.
(Μονάδες 10)
7. Ποια είναι η σχέση ανάμεσα στη
ένατη και δέκατη παράγραφο του κειμένου ; Να αιτιολογήσετε την απάντησή σας.
(Μονάδες
10)
8. Να γράψετε δύο ομόρριζες λέξεις από το δεύτερο συνθετικό των παρακάτω
λέξεων του κειμένου : παρόντος, δυσκίνητη, προθυμία, βλάσφημο, εκδοχές
(Μονάδες
10)
9. α) Να δώσετε για καθεμία από τις παρακάτω λέξεις του κειμένου μία αντώνυμη
: σημαντικό, δυσκίνητη, χάσει, αναιρείται, εντιμότητα
β) μία συνώνυμη για τις παρακάτω : αναγκαία, εξασθενεί, χάσει,
αρνούνταν, γίνονται
(Μονάδες 10)
10. Στο κείμενο υπάρχουν τέσσερις (4) τουλάχιστον διαρθρωτικές λέξεις. Να
τις εντοπίσετε και να δηλώσετε τη σημασία τους.
(Μονάδες 10)